Dankbaar voor de metamorfose

Metamorfose

“Hoe gaat het met jou?” vroeg ik de cliënt.

We hadden elkaar vanwege de vakantie drie weken niet gezien en ik vind het altijd spannend om na zo’n periode te horen hoe het met mijn cliënten is. Drie weken is lang. Zeker voor mensen die nog niet zo lang met de therapie bezig zijn, kan dat zorgen voor een terugval.

Even was het stil. Daarna oogcontact en een glimlach: “Eigenlijk gaat het al best goed met mij.”

Ik voelde mijn mond ook in een glimlach plooien.
“Dat vind ik fijn voor jou! Toen je de eerste keer bij mij kwam, was op een schaal van 0 tot 100 alles donker. Hoeveel is er nu licht?”

Weer was het even stil. Er werd nagedacht en vooral gevoeld.
Weer die glimlach: “Toch al wel 40 tot 50 procent.”

Mijn hart ging gloeien van dit antwoord.
“Waaraan kan je merken dat het al beter met je gaat?”.

“Voor ik bij jou kwam, deed ik alles vanuit de vraag wat anderen er over zouden denken. Ik deed wat ik dacht dat ze van mij zouden verwachten. Ik kocht wat ik dacht dat anderen mooi of stoer zouden vinden. Ik wou er uitzien zoals anderen. Maar dat kostte me veel moeite en ik werd er niet gelukkig van. Nu ben ik mezelf en ik merk dat dit is wat ik het beste kan.”

Misschien viel mijn mond wel open van verbazing, ik weet het niet. Waar aanvankelijk gekwetstheid, onzekerheid en verlegenheid waren, zag ik nu overtuiging-vanuit-ervaring en voorzichtige trots. Ik voelde dat de cliënt het meende: nu ben ik mezelf want dit is wat ik het beste kan.

Een therapeute beschreef ooit haar praktijkruimte als ‘the sacred space where things may happen’. Een mooie omschrijving van hetgeen er gebeurt in de relatie tussen counselor/therapeut en cliënt. Het oefenterrein waar alles van de cliënt er kan en mag zijn. Daar waar de perfecte bodem wordt gelegd voor het kweken van het zelfvertrouwen en de kracht die iemand nodig heeft om aan de slag te gaan met zijn/haar grootste kwetsbaarheid.

Het grote werk echter, doet de cliënt daarbuiten, in het echte leven. Alleen. Gesterkt door de kennis en ervaringen die werden opgedaan binnen de counseling/therapie sessies en met enkel zichzelf om op terug te vallen. Loslaten wat bekend was en het onbekende toelaten. Dat is spannend en vraagt enorm veel moed.

Daarom ben ik altijd heel benieuwd wat de periode tussen twee afspraken gebracht heeft voor de cliënt. Nieuwsgierig kijk ik uit naar de effecten van ons gezamenlijk werk op het persoonlijke groeiproces van de cliënt. Waar ik al blij zou zijn met iedere minuscule verschuiving in zijn/haar denkkader, sta ik vaak versteld van wat er in werkelijkheid gebeurd is. Mijn fantasie reikt meestal minder ver dan de realiteit.

Ook nu weer werd ik aangenaam verrast. En ik voelde me trots op ‘mijn’ cliënt en enorm dankbaar dat ik getuige mocht zijn van deze metamorfose.