13 januari 2022
Deze reeks afleveringen is niet alleen bedoeld voor wie tevreden is met zijn/haar liefdesrelatie en graag de communicatie skills verder wilt uitbreiden.
‘Communicatie in je liefdesrelatie’ is vooral heel waardevol voor jou, als je het moeilijk vindt om met je partner te praten. Als jullie geen echt contact meer met elkaar lijken te kunnen maken. Als je niet meer weet hoe jij je partner op een goede manier kunt benaderen. Als jij en je partner vaak in ruzies belanden, of juist in kille stiltes en afstand verzanden. Als jullie je knel voelen zitten in een destructief patroon en daardoor gaan twijfelen of het niet beter is om uit elkaar te gaan.
Als jij jezelf en jouw relatie daarin herkent, dan ga je veel baat hebben bij een andere manier van communiceren met je geliefde.
Communicatie is een vaardigheid en die kan je leren. Ook jij en je partner. En ik help je daarbij.
Heb je een vorige aflevering gemist? Via de link hieronder kan je deze alsnog lezen.
In de prequel schreef ik al waarom een goede manier van communiceren zo belangrijk is voor je liefdesrelatie. In aflevering 1 vertelde ik wat communicatie in een relatie precies inhoudt en hoe jij daar het beste kunt uithalen.
Met deze aflevering (2) laat ik je zien dat niet alles is wat het lijkt, zelfs niet in de gesprekken met je partner.
Voor mij zitten Sam en Chris. Sinds de vorige sessies zijn ze weer meer naar elkaar toe gegroeid. Ze voelen allebei dat de liefde en verbinding weer beginnen te groeien. Maar er is nog iets waar ze telkens weer in vast lopen.
Sam werkt fulltime als zelfstandig consultant en heeft een flink salaris. Via IVF kregen zij en haar vrouw Chris een tweeling, twee zonen van bijna 11 jaar. Zij en Chris staan bij haar op nummer 1. Sam houdt van klussen en leuke dingen doen met haar gezin. Sinds de geboorte van de jongens gaat ze nog zelden naar het buitenland voor haar werk want ze vindt het belangrijk om bij haar gezin te zijn.
Chris werkt twee dagen in het onderwijs, op dagen dat de jongens naar school zijn, en ze is vorig jaar gestart met een 3-jarige opleiding tot yoga-teacher. Zij neemt daarnaast het grootste deel van het huishouden en de zorg voor hun jongens op zich. Daardoor is haar inkomen veel lager dan dat van Sam. Een deel daarvan wordt gestort op de gezamenlijke rekening voor huis en huishouden, een ander deel gaat naar de studie en een kleine rest houdt Chris voor zichzelf om af en toe iets leuks te doen.
Ze wonen landelijk in een voormalige boerderij waar nog wat aan verbouwd mag worden. Allebei willen ze minstens 1x per jaar met z’n allen een paar weken op vakantie naar het buitenland en als het effe kan, ook nog een paar keer een weekendje weg. Maar nu heeft de verbouwing prioriteit voor hen beiden.
Vandaag wil ik het met hen hebben over ‘geld’ want van het moment dat dit onderwerp ter sprake komt, eindigt het gesprek steevast in ruzie. Ook vandaag gaan de gezichten meteen op onweer wanneer ik dit onderwerp ter sprake breng. Geld staat hun liefde duidelijk nog in de weg.
“Nu onze jongens wat groter zijn, kan jij gerust fulltime gaan werken, Chris!” zegt Sam. “Als we een hulp in de huishouding nemen voor een halve dag en als jij met de studie stopt, gaat dat gemakkelijk. Dan ben ik niet meer de énige die de kar moet trekken!”
Chris reageert meteen fel “Denk je nu ècht dat het hele huishouden in 3 uurtjes gepiept is? Jij hebt ook echt geen idee hè! Die drie uur zijn alleen al nodig om het huis een beetje te poetsen. En wie gaat er dan wassen, strijken, boodschappen doen, koken, de tuin onderhouden enzo? En wie gaat de jongens helpen met hun huiswerk? Hè? En wie gaat er dan taxi spelen als ze naar de muziekschool en het sporten moeten gaan? Jij bent òf weg voor je werk òf je bent thuis en dan ben je moe! Of ga je nu ineens wèl al die dingen erbij kunnen nemen? Ik denk het niet hè? En dan nog iets: omdat jij ervoor kiest om het werk op nummer 1 te zetten en buiten ons gezin geen leven te hebben, wil dat nog niet zeggen dat ik dat ook moet doen hè. Dat is jouw keuze. Niemand dwingt jou daartoe. En ik laat me daar ook door jou niet toe dwingen. Ik wil NU leven!”
Dat laatste klinkt in mijn oren als een roep om hulp, maar bij Sam heeft het een ander effect.
“Dat is lekker makkelijk praten, Chris” schreeuwt Sam. “Jij hoeft maar een beetje te werken en voor de rest van de week kan jij gewoon je eigen gang gaan. En van dat beetje wat je verdient, gebruik je ook nog eens een deel voor jezelf. Weet je waarom jij zo’n luizenleventje kunt hebben? Alleen maar omdat ìk zo hard werk voor ons, besef je dat wel? Hoe eerlijk vind je dat zelf? En het enige dat ik van jou hoor, is gezeur over alles wat er nog in het huis moet gedaan worden, hoe weinig ik thuis ben, en dat ik niks in het huishouden doe omdat ik ‘altijd moe’ ben. Vind je het gek dat ik moe ben? Ik werk mezelf kapot voor jou en de jongens. Maar als het aan jou ligt, zou ik daarnaast ook nog moeten koken èn opruimen èn de vaatwasser inruimen. Kom op zeg!”
want ook al lijkt het te gaan over geld en gelijk krijgen, ik weet uit ervaring dat niet alles is wat het lijkt. Volgens mij zit er nog iets heel anders onder.
“Ik merk dat jullie allebei op de barricade staan met de wapens in de aanslag. De strijd is losgebarsten. Herkennen jullie dit?”
Ja, dit is wat er telkens gebeurt, zeker als het over geld gaat, zeggen ze.
Als ik wat verder doorvraag, wordt het voor mij al gauw duidelijk wat het probleem is: ze zich voelen zich allebei niet gezien en erkend voor hun persoonlijke inzet voor het gezin en voor elkaar. Daardoor gaan ze allebei steeds meer lawaai maken, in de hoop dat ze dan wèl gehoord zullen worden door de ander. Maar hoe harder de een schreeuwt, hoe harder de ander dit probeert te overstemmen. Als laatste redmiddel wordt er gescholden en gedreigd (dan doe ik hier helemaal niks meer in huis – dan moeten we maar gaan scheiden – dan kan je maar iemand anders zoeken die beter is – … ). Uiteindelijk gaan ze helemaal overstuur uit elkaar en spreken vervolgens een paar dagen niet meer met elkaar. Daarna, als ze allebei weer wat gekalmeerd zijn, pakken ze zo goed als kan de draad weer op, zonder terug te komen op het onderwerp of de ruzie. Tot het volgende voorval waarbij geld een rol speelt. Dan herhaalt het hele patroon zich. De dames voelen zich er allebei wanhopig door.
“Ik zie heel duidelijk hoe hard jullie allebei werken voor jullie gezin en voor elkaar. Twee vrouwen die zichzelf voor een groot deel wegcijferen omwille van de relatie, de kinderen, het huis … En dat kost jullie heel veel energie, merk ik.”
Op dat moment zie ik hen allebei zachter worden. Ze knikken.
“En ik vermoed dat jullie allebei het gevoel hebben dat de ander niet ziet hoeveel kruim het je kost om dit allemaal te doen.”
Ik zie tranen opwellen in twee paar ogen. Ze knikken weer en kijken elkaar aan. Als ze merken dat hun geliefde ook emotioneel is, rijken ze elkaar de hand en glimlachen ze vol compassie naar elkaar.
Vanuit deze zachte emoties, leid ik hen doorheen een gesprek dat gaat over hun gedachten, gevoelens, behoeften en verlangens. Verdriet, teleurstelling, angst, worden voor het eerst uitgesproken.
Chris vertelt dat ze ervoor had gekozen om voor de kinderen en het huishouden te zorgen, omdat ze wist hoeveel deugd Sam heeft van haar werk en ze gunt haar een mooie carrière. Zelf was ze namelijk niet zo blij met haar baan in het onderwijs en terwijl ze voor de kinderen en het huishouden zorgde, was dat een mooie kans om uit te zoeken wat ze liever wou gaan doen. Op zich vond ze het heel leuk om te moederen, maar ze miste ook het sociale contact heel erg en ze had het gevoel dat ze steeds dommer werd. Eigenlijk ervaarde ze dat huisvrouw zijn als een opoffering. Maar sinds ze besloten had om de opleiding tot yoga-teacher te volgen, was er een doel om naar uit te kijken: op de zolder van hun schuur een yoga-center opzetten waar ze naast lessen ook retraites zou aanbieden. Ze had een waterdicht businessplan en wist dat ze over een paar jaar ook een aardig inkomen zou hebben. Toch merkte ze dat het zwaar is om de theorie en de praktijk onder de knie te krijgen in dat beetje tijd dat ze voor zichzelf had. Af en toe iets leuks doen, was de energiebron die haar overeind hield. Bovendien zag ze hoe uitgeput Sam iedere avond thuis komt. Ze barst in tranen uit “Ik had gehoopt dat Sam door mij geïnspireerd zou worden om beter voor zichzelf te gaan zorgen. Ik vind het zo erg voor haar, al die stress en vermoeidheid. En ik mis haar ook, ik had gehoopt dat we dan samen wat meer konden genieten. Maar het heeft het omgekeerde effect gehad. Alles wat ik doe, trouwens. Er komt alleen maar ruzie van” snikt ze.
Sam is er stil van. Het lijkt alsof ze helemaal overdonderd is door wat ze gehoord heeft.
“Dat wist ik niet, Chris! Je hebt me al die dingen nooit gezegd. Ik vind het super erg voor jou, dat je jezelf zo eenzaam en onbelangrijk hebt gevoeld in onze relatie. Want jij bent voor mij juist heel erg belangrijk en ik wil niet liever dan dat jij jezelf gelukkig voelt. En nee, ik laat dat inderdaad niet vaak zien, dat klopt. … Nu snap ik ook waarom je alsmaar wou dat we de schuur eerst zouden opknappen voordat er een nieuwe keuken komt. … Maar waarom heb je dit eigenlijk nooit eerder verteld?”
Chris staart voor zich uit. “Ik wou jou daar niet mee lastig vallen, want je hebt altijd al zoveel aan je hoofd met jouw werk. En ik dacht dat het een leuke verrassing zou zijn, maar voor ik het zou vertellen, wilde ik zeker weten dat het me zou gaan lukken. Toen ik dat wist, wachtte ik telkens op een gepast moment. Maar door al onze ruzies, was dat goede moment er nooit.”
Sam schuift haar stoel dichterbij geeft Chris een zakdoek en houdt haar stevig vast terwijl die uithuilt op haar schouder.
Als de tranen opgedroogd zijn, vraagt Chris aan Sam hoe al die dingen dan voor haar geweest zijn.
Sam legt uit hoe verantwoordelijk ze zichzelf heeft gevoeld voor Chris, de kinderen, hun huis. En net als haar vrouw, had ze het idee dat al haar inspanningen niet gewaardeerd werden.
Als ze na een zware dag thuis kwam, zag ze hoe leuk de jongens en Chris met elkaar omgingen. Ze voelde dan een beetje jaloezie want dat wilde ze zelf ook wel. De gedachten die haar dan in bezit namen waren vooral negatief: Chris heeft het gemakkelijk, ze neemt haar verantwoordelijkheid niet op, ze krijgt meer liefde van onze kinderen, ze snapt niet hoe hard ik werk en hoe zwaar dat voor mij is, … Door die gedachten ging ze zich kattig gedragen ten opzichte van Chris. Met alle gevolgen van dien, beseft ze nu. Sam schaamt zich zichtbaar. En ze huilt verdrietig.
Nu is Chris degene die een zakdoek en een troostende schouder geeft.
Uiteindelijk zeggen ze allebei sorry tegen elkaar. En ze vergeven elkaar want ze kunnen nu zien dat ze het allebei goed hadden bedoeld. Ze zien ook dat het niet over geld ging, het ging veel dieper dan dat.
“Hoe is het nu met jou, Chris?”
“Oh, ik ben zoooo blij dat ik dit heb kunnen uitspreken! En ik voel me vooral heel opgelucht omdat Sam zo lief reageert. Dit is waarom ik van haar houd, ze is super lief. Ik heb ook wel spijt, dat ik hier nooit eerder open over kon zijn. Dat had veel leed kunnen voorkomen. Maar blijkbaar moesten we eerst naar jou komen om dat te leren” lacht ze.
“En hoe zit jij er nu bij, Sam?”
“Poeh, er gaat nu heel wat door mij heen, merk ik. Net als Chris voel ik blijdschap en opluchting. Maar ik voel toch ook wel schaamte hoor. Tegelijkertijd besef ik dat we hier allebei, onbewust en onbedoeld, ons aandeel in hebben gehad. Ik kan er dus ook met mildheid naar kijken. Naar ons allebei. En wat ik ook heel duidelijk voel, is mijn verlangen om te leren hoe we thuis ook op deze manier met elkaar kunnen praten want dit voelt zoveel fijner.
“Wat is dat dan, wat voor jullie nu zo fijn voelt?”
Even is het stil, ze kijken elkaar in de ogen en dan, als in koor, zeggen ze “Verbinding!” en we schieten alle drie in de lach.
Het delen van gedachten, gevoelens, behoeften en verlangens, zorgt voor verbinding tussen twee geliefden.
Vechten om het eigen gelijk, maakt de verbinding tussen twee geliefden kapot.
In het begin hebben cliënten mijn hulp nog nodig om tot een verbindend gesprek te komen. Vergelijk het maar met leren fietsen: zij zijn het aan’t leren en ik ben de zijwieltjes. Na veel oefenen, en met vallen en weer opstaan, kunnen ze het na een poosje ook zonder.
Dat oefenen vraagt tijd en inspanningen maar die zijn de moeite dubbel en dik waard. Je krijgt er begrip, samenhorigheid, wederkerigheid, betrokkenheid en nog zoveel meer voor terug.
En vooral liefde. Daar waar je de liefde eerder niet meer kon voelen, gaat er weer een vlammetje opflakkeren.
Is dat niet wat we onszelf allemaal toewensen?
Ik wens het jou in ieder geval alvast toe. En ik wil je er graag bij helpen. In mijn volgende blog breng ik je weer een stapje dichterbij jouw doel.
Tot dan!
Ingrid Druyts
Relatie- en individuele therapie
Bij geen gehoor ben ik hoogst waarschijnlijk in gesprek. Je kunt ten alle tijden gebruik maken van de bel / mail me terug service hieronder. Ik neem dan zo spoedig mogelijk contact met jou op.
"Ik heb mij heel vertrouwd gevoeld bij jou, en jouw medeleven vond ik super! Elke keer als ik thuis kwam, had ik een goed gevoel!…
Mocht ik op dit moment niet bereikbaar zijn of wil je liever op een ander tijdstip met mij in contact komen, dan bel of mail ik u graag terug!
